Pierogi.

Jeżeli stoisz (bądź siedzisz) przed kreatywnym wyzwaniem (albo przynajmniej potrzebą wymyślenia chwytliwego tytułu notki) i czujesz się ograniczony mentalnie, sfrustrowany własną niekompetencją i zażenowany poziomem artystycznej twórczości własnych szarych komórek, to po prostu idź w pierogi.

Co Was będę ściemniać, że czasu mam mało? Fizyka dowodzi, że im mniej masz czasu, tym więcej obowiązków powinno się rozplanować. Uwaga - nie MIEĆ, tylko ROZPLANOWAĆ.

I to główny problem Przybyłek oraz każdej jednostki dążącej do perfekcyjności, a wiecznie niezadowolonej z rezultatów. Zjawisko, które zapewne ma swoją szlachetną nazwę w podręcznikach do psychologii, oraz farmaceutyczną odpowiedź rozwiązującą wiążące się z tym problemy. Żądamy od siebie więcej, niż jest możliwe. Dokonujemy niemożliwego, by potem borykać się z efektami ubocznymi. Albo bolą nas plecy, albo cierpimy na nadwagę, albo wydrapujemy sobie mięso do kości, lub też wypadają nam włosy i boli żołądek. I jak ktoś radośnie proponuje nam pójdzie na trening w celu odreagowania, mamy ochotę opluć go kwasem.

Jesteś tu (mam nadzieję), bo trenujesz. Chcesz czytać treści mądre, około treningowe. Oddajesz swój czas i uwagę, licząc na wiedzę sprawdzoną, rzetelne podejście i skuteczne metody. I gdzieś na poziomie komórkowym zdajesz sobie sprawę, że "dobra" kosztują coś więcej niż "zaangażowanie", ale skoro autor nie rzuca Ci w twarz kontem bankowym i cennikiem, to.. Aaaa tak, i żeby jeszcze było zabawnie, bo życie codziennie odbiera Ci często chęć do życia, a proza obowiązków zabija w Tobie to co najlepsze.

Nie przestałam trenować. Nie przestałam kochać kettli. Przestałam tylko o tym pisać.

Wcale nie dlatego, że kettlebell stały się MEGA popularne w naszym kraju i każdy jest już specjalistą w tym temacie. Nie dlatego, że konkurencja w temacie jest silna zarówno wizerunkowo jak i w zasięgach. I na pewno nie dlatego, że autorzy prześcigają się w oddawaniu wiedzy (jakakolwiek by jej wartość nie była) za "lajki", czyli jedno wielkie nic, rozwadniając tym samym wartość oraz cenę, jaką ludzie są w stanie zapłacić za potrzebne im informacje.

Nie winię Ciebie czytelniku ani trochę. Wręcz ciągle mam chęć wynagrodzić za to, że jesteś.

Winię siebie za to, że prowadzenie bloga zaczęło wywierać na mnie ogromną presję. Że spisanie każdej notki, wiązało się z kilkudniową pracą - a owa praca, z zawaleniem innych obowiązków zwyczajnie przez pryzmat "zabrało mi to więcej czasu niż przewidziałam i zwyczajnie nie zdążyłam". Kilka notek pożegnało się z życiem jeszcze przed publikacją, gdyż było zbyt prywatnych, Kilka dlatego, że były obraźliwe dla tych, co nie radzą sobie z dystansem do siebie lub wulgaryzmami.

Nie ma nic bardziej destrukcyjnego, niż robić coś dobrze - ludzie się przyzwyczajają, ich wymagania i oczekiwania wzrastają, a ty dalej masz 24h na dobę, limit własnych umiejętności, siły czy mocy przerobowej.

Wszystko w dzisiejszych czasach woła MUSISZ SIĘ ROZWIJAĆ. "Być lepszą wersją siebie" zaczęło mieć sobie podprogowy nakaz "bądź szczupła, uśmiechnięta, zadbana, opalona, bez zmarszczek i celulitu, sprawdzaj się w pracy, bryluj w towarzystwie, miej ciekawe hobby, piękny dom/mieszkanie, szczęśliwy związek, dziecko przed 30stką, egzotyczne wakacje, .....". CO  zatem robisz? Oszukujesz na fejsie czy instagramie, kadrując zdjęcia, manipulując prawdami, pokazując innym że skoro inni mogą, to TY TEŻ.

Zauważyłam, że ciągle się tłumaczę. Że moja asertywność jest funta kłaków warta. Że próbuję ułatwić życie wszystkim, tylko nie sobie. Że mam manię kontroli nad każdą pierdołą i aspektem swojego życia. Że mi ciągle wstyd. Że znajduję winę we wszystkim co robię. Że mimo fantastycznego życia, nic mi nie przychodzi z łatwością.

Do sedna: piszę o tym tylko dlatego, że wiem, że Ty też masz coraz częściej poczucie beznadziei w życiu. Ciągle spotykam się z tymi samymi problemami u ludzi. Ciągle próbuję im tłumaczyć, że nie są sami.

Żalenie się jest sportem narodowym Polaków, i my, jako 30+ staramy się bardzo tego nie trenować. A kiedy widzimy, że ktoś pęka - odsuwamy się, by nas nie ochlapało. By się nie zarazić. By szybko dać światu dowód na to, że nie jesteśmy "przegranymi".

A jednak pomimo iż zapamiętale machasz łapkami w kadzi pełnej śmietanki, całą swoją osobą próbując ubić masło, podskórnie wiesz, że toniesz a nie pływasz. Może nie widzisz niczego ważnego w swoim życiu, straciłeś z oczu cel i wiarę, że coś znaczysz. Może dookoła Ciebie ludzie mają ewidentnie gorzej, ale Ty nie umiesz wyplątać się z własnej matni, i myśl że użalasz się nad sobą jeszcze głębiej Cię dołuje. Może ciągle wszystkiego się boisz i próbujesz być zawsze ubezpieczona. Może ciągle potrzebujesz wsparcia i motywacji, bo nie wierzysz, że jesteś dobra w czymkolwiek.

Pierogi. Nie jesteś sam, sama. Nawet, jeżeli nie masz wokół siebie rozumiejącej i słuchającej Cię istoty - nie jesteś sam, sama.

Tak wiem, mało kettli w tej notce. Gdzie jest trening? Czemu tyle miauczysz? Jak podobały Ci się Gwiezdne Wojny?

Taaa.

Wciąż jestem Angelą. Przeprowadziłam bloga z jednej platformy na drugą i "I don't know what am I doing", więc wybaczcie techniczny kaszel - w końcu uda mi się urządzić tutaj tak, by wszystko wyglądało ładnie i łatwo można było znaleźć. Gdyby nie Skolima, jeden z czytelników, prawdopodobnie otchłań pochłonęła by wszystkie treści, zatem brawa dla tego Pana.

Co do treningów - jak tylko skończę renderować, wrzucę na kanał YT nowe odcinki (tak, liczba mnoga) - w nowej, testowej formie. Jeżeli będą Wam się podobać - gwarantuję ich więcej. Jeżeli nie - kij Wam w żebra, idźcie sobie gdzie indziej.

Nie jesteś sam, sama.

Jestem tu, by pomóc Ci z kettlami. A kettle naprawdę pomagają.

Zatem zarówno WITAJ! jak i "tschüss!". Widzimy się wkrótce.