Mężczyźni są łowcami, kobiety - zbieraczami.

Dla facetów męką jest przebieranie, wybieranie, wyszukiwanie. Kobietom sprawia przyjemność.
Najskrajniejszym przykładem jest wejście mężczyzny do sklepu ze spineczkami, gumeczkami, koralikami. JAK OWCA W RZEŹNI.
Główny powód tej dygresji jest taki, by pokazać czemu kobietom trudniej jest podjąć konkretną decyzję 'on the spot'. I czemu w "chcę schudnąć" kobiety jest dużo więcej filozofii niż w męskiej decyzji. Gdyby dało się bezpiecznie schudnąć w dwa dni (wbrew reklamom - nie łudź się), sprawa była by prosta. No, chyba że baba by ją skomplikowała po namyśle.

Ale do sedna - kobieta zrobi świetny plan na schudnięcie włącznie z zaznaczeniem go w terminarzu, spędzi tydzień zagrzebana w Internecie, znajdzie najlepszą* dietę, obkupi się w koktajle, maści, buty treningowe kształtujące pośladki i (o zgrozo) błyszczyk do ust wspomagający chudnięcie, w celach motywacyjnych znajdzie nawet za małą kieckę, w które ABSOLUTNIE musi zmieścić się przed Sylwestrem/Walentynkami/Wielkanocą/Lipcem/Wrześniem/Andrzejkami...
*najlepszą, czyli taką działającą cuda bez jej stosowania. Ewentualnie najgłupszą, za to szalenie modną.

Facet - zmniejszy porcję obiadową i pójdzie na siłownię/pobiegać/basen. I nigdy nie zrozumie powyższych operacji.

Zatem trzeba mieć inne podejście w treningach kobiet. Nie tyle cierpliwie tłumaczyć niewieście, że nie schudnie jedynie z brzucha, bo chudnie się całościowo.
Wchodzenie na wagę jest niemile widziane**.
**Chyba że odbywa się w domowej łazience bez udziału widowni, z wagą odejmującą w naturalny sposób te niepotrzebne 3 kilo.
Tutaj właśnie "idealne wymiary" mają swoją rację bytu i taki jest sens mierzenia się centymetrem i zapisywania w specjalnie po temu kupionym super organizerze wysportowanej laski. (Pozwólmy kobietom być sobą.)

Nic tak nie motywuje jak pierwsze pół centymetra.