O napierdalaniu żelastwem i wegetarianizmie.

Niniejszym ostrzega się jasno i wyraźnie, że złe użycie kettla nie skutkuje dobrymi rezultatami. I nie, dla niektórych może nie być to takie oczywiste. Wraz z rosnącą popularnością małego czarnego żelastwa zauważam trendy nie tylko fitnessowe ale i spaczenie kulturystyczne.

Zobaczycie, że pojawi się Kettlebell Dance Revolution, klaskanie z podrzucaniem kettli i programy treningowe na większego bicka.

Jest zapotrzebowanie - jest rynkowa odpowiedź. Zawsze. Niestety.

Jeżeli robiąc trening z kettlebell nie czujesz, że jest on zupełnie inny od wszystkiego co do tej pory robiłaś - zapewne robisz to źle.

Jeżeli nie widzisz i nie czujesz efektów swojej pracy z kettlebell - zapewne robisz to źle.

Jeżeli nie odnotowujesz różnicy w sile i nie przechodzisz na kolejne ciężary - zapewne robisz to źle.

Wierz mi, trening z kettlebell można spieprzyć na wiele sposobów.

Zawsze można bronić własnej niekompetencji nadużywając hasła "to inna szkoła/system/styl". Zawsze jednak jest pewna bariera, której owa nowatorska metoda nie jest w stanie przeskoczyć. Najczęściej jest to efekt stania w miejscu.

Żeby jednak odróżnić efekt stania w miejscu od efektu bardzo małych kroczków, musisz określić sobie cel do którego zdążasz i dać sobie wiarygodną ilość czasu na jego osiągnięcie. Bardzo wielu mężczyzn ma z tym niesamowity problem. Chcą JUŻ widzieć efekty swojej pracy - i w pierwszych miesiącach pracy z kettlebell to widzą. Im dalej jednak w las, tym więcej drzew, im wyżej idziesz, tym cięższe kettle się stają. Fakt iż pewne ciężary były nie_do_ruszenia a teraz są po prostu diabelnie ciężkie jakoś nie motywuje facetów. Nie widzą tego. Mają wrażenie, że męczą się wciąż tak samo i nie robią progresu. A jedną z prawd jest, iż że im więcej mięśni wyhodowałeś - tym więcej ich pracuje - i tym więcej potrzebujesz dostarczyć im tlenu. Ale to temat do rozwinięcia, a ja..

Tym przydługim wstępem chciałam zaanonsować, że od dwóch miesięcy... (werble) jestem na WEGETARIANIZMIE WYBIÓRCZYM.



Tak. Wiem. Szaleństwo.

Jednakże Sam_Wiesz_Kto postanowił być z gatunku tygrysów wegetariańskich i musiałam się poniekąd dostosować, licząc na chwilowość jego niepoczytalności. Alternatywą było dłuższe stanie w kuchni, co przy moich wątpliwych talentach kulinarnych mogło by przeciągnąć się nawet do 4h na posiłek* *z brakiem gwarancji iż będzie on jadalny. Zdziwilibyście się, co da się zjeść z sosem miodowo-musztardowym lub ketchupem.

Czemu dopiero teraz o tym mówię? Gdyż wczoraj był historyczny dzień, w którym po raz pierwszy ugotowana przeze mnie zupa wegetariańska nie stanowiła zagrożenia biochemicznego. No bez jaj. Musiałam o tym napisać. Idiotoodporny przepis na żarcie które nie uwłacza kubkom smakowym znajdziecie tu.

Pierwsza myśl w cenzuralnym wydaniu:



Bo jako stereotypowy, zatwardziały mięsożerca byłam przekonania, że "oni są jacyś dziwni" i "jedzą trawę". Zapewne nigdy nie odważyłabym się na taki szaleńczy krok jak rezygnacja z mięsa przy ciągłych treningach z wolnymi ciężarami, gdyby nie Szalona Magda. Jej pełne indiańskie imię* *nadane oczywiście przeze mnie, za co jestem namiętnie łajana przy każdej okazji brzmi Szalona Magda Co Nic Nie Je i sprowadza się do tego, iż dziewczę* matka trójki zdrowych dzieci jest od 20 lat na diecie bezmięsnej i **UWAGA!** bez nabiału.

I weź to przebij.

Jeżeli w tym momencie walczysz pomiędzy ciekawością "to co ona je?" a "to czym ona macha?", to znaczy że dokładnie rozumiesz czemu śledzę jej progres z tchem zapartym. I to właściwie jej energia, wytrzymałość i wzrastająca siła (szalona macha tym co ja! goddamnit!) sprowokowały mnie do próby bezmięsnego życia. Mleku i serom jednak tak łatwo nie odpuszczę. I jajkom - jajkom nie odpuszczę!

Oczywiście, że bekon śnił mi się po nocach. Każdy obiad to z początku był jakiś horror. Całe moje życie zbudowane było w oparciu o mięsko. I tak jak lubię zwierzątka i ściska mnie na myśl o ich cierpieniu, tak bez wyrzutów sumienia oblizuję się na widok kebaba, pieczonego kurczaka czy uduszonej kaczki. Pasztet z królika czy pierś z indyka dalej mi pachnie. I to nie tak, że mięso nagle zaczęło mnie odrzucać i potępiam zabójców naszych mniejszych braci. Nie. Dalej uważam, że smakują wybornie. Mniejsi bracia, nie zabójcy.

Wybiórczość mojego wegetarianizmu polega na jedzeniu ryb i jajek. Zdarza mi się również skusić grillowanym kawałkiem tkanki martwego zwierzęcia. Kulinarne gusta mi się nie zmieniły, odkryłam tylko nowe formy zaspokajania Zewu Węża. I prawdę mówiąc, coraz rzadziej mnie ten wegetarianizm wkurwia denerwuje.

Za jakieś pół roku będę umiała określić, jak na mnie bezkurczakowatość wpłynęła. Jak do tej pory przytyłam 1,5kg (winne są makarony!) i zrobiłam mały krok w tył z ciężarami (po zachwianiu się z 16kg naprawdę bluzgałam), powoli jednak wychodzę na długą prostą.



Czuję się lżejsza i bardziej napięta w sensie skóry (paradoks?), ale to jakie zmiany zaszły w Darku sprawia, że poważnie zastanawiam się, czy jest sens do mięsa wracać. Pomijając wszelkie historie z antybiotykami w tle, coraz bardziej widzę jak przemysł spożywczy nas kituje i odsyła do przemysłu farmaceutycznego. Ukoronowaniem jest reklama środka na ciężkostrawne potrawy, która wespół z reklamami magnezu pierze ludziom mózgi.

Myślę, że na notkę wystarczy. Ciąg dalszy na pewno nastąpi. Czas spakować się na obóz! Btw. Ile wegetarian na sali?