Przejdź do głównej zawartości

Na początku wszystko boli

a potem już CHCESZ żeby wszystko bolało.

Mówię serio. Możesz mnie cytować.

Jeżeli dopiero zaczęłaś i zachłystujesz się wszystkimi ćwiczeniami jak mały kociak śmietanką, to wiedz, że te pierwsze "najgorsze" treningi, są najlepsze. Sprawiają, że czujesz wszystkie swoje mięśnie. A wręcz mięśnie kilku innych osób. Mięśnie, których nie byłaś świadoma, że masz. Mięśnie, które spały tak długo, że teraz obudzone głośno krzyczą "WTF?!!" i próbują przesłać milion negatywnych sygnałów do Twojego mózgu, byś ich więcej NIE TYKAŁA.

Ekstra, powiem Ci.

Po miesiącu zaczynasz zastanawiać się, czemu "nie boli", a po dwóch - wkraczasz w obszar paniki, że "nie boli".

Jeżeli wiesz o czym mówię, to zrób 3 serie po 20 brzuszków. Czemu? A czy na tym etapie musisz mieć jakieś "ponieważ"?

Wracając do NIE WIERZĄCYCH, stękających i żalących się istot. Ból jest tylko informacją. Podobnie jak rachunku za prąd, nie możesz go ignorować. Co jednak z nim zrobisz (z rachunkiem i bólem) będzie wskazywało na to, z jakiej gliny Cię ulepiono.

Jeżeli Twoją odpowiedzią na zakwasy jest leżenie, jojczenie i pocieszanie się wafelkami - sory, ale jesteś małżą. Znajdziesz sobie jakiś blog kulinarny i naprawdę będziesz szczęśliwsza.

Jeżeli Twoją odpowiedzią na zakwasy jest szczękościsk, uporczywe trzymanie się rutyny dnia i myśli z gatunku "I po co mi to? I PO CO MI TO?!" - walnij 20 pompeczek, 20 brzuszków i 20 przysiadów - boli bardziej? No widzisz? Może boleć bardziej, więc ciesz się, że nie boli. Jeszcze coś z Ciebie będzie.

Jeżeli Twoją odpowiedzią na zakwasy jest co najmniej 20 pompeczek, 20 brzuszków i 20 przysiadów - witaj w klubie Twardzielek. Wiesz już, że najlepszą odpowiedzią na zakwasy jest ruch, więc co Ci będę słodzić. Jesteś boska i wiesz o tym.

Jeżeli Twoją odpowiedzią na zakwasy jest "Co to są zakwasy?" to albo robiłaś coś źle, albo jesteś nienormalna. Hej!



Próbowałam się powstrzymać, ale to było równie skuteczne jak powstrzymania własnej stopy od przymierzenia wyrobu Manolo Blahnika. Nie dałam rady. Dlatego teraz się bezczelnie pochwalę.

Grupa PowerWorkout'u liczy 20 zdeterminowanych dusz płci pięknej, z czego prawie połowa robi trening 16stką i zerka w stronę 20stek kiedy nie patrzę. Tak. Delikatność, kruchość i wrażliwość z gatunku "ale ja nie chcę urosnąć!" i "JA TEGO NIE UDŹWIGNĘ!" zerka w stronę ton zimnego żelastwa, które nawet nie jest w modnym odcieniu magenty. Wariatki.

Po treningu z nimi wychodzę mokra jak szczur, zachowując Poker Face że niby takie serie to ja trzaskam przed śniadaniem. A jak ćwiczą beze mnie, to rozpisuję im trening z rodzaju "będziesz się czołgać" i patrzę jak na koniec dowalają sobie jakieś Snatch'e czy inne Turki. I jeżeli teraz masz przed oczami stado zmutowanych babo-koksów, to przyjdź na trening by paść na klęczki z wrażenia.

Twój trening jest dla nich rozgrzewką.

Komentarze

  1. Wiatj!
    Piewszy raz odwiedziłam Twojego bloga i bardzo podobają mi się Twoje ćwiczenia. Czy możesz powiedzieć mi z jaką intensywnością wykonywać ćwiczenia przez Ciebie zaprezentowane(jak często w tygodniu) oraz jak często je zmieniać. Mam na myśli ćwiczenia z zakładki workouts. Pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
  2. przyjdę zobaczę, pewnie szczęką opadnie mi z podziwu ( i zazdrości ) ...
    Pewnie będę się bać, pewnie tysiąc myśli mi przejdzie przez głowę pod tytułem
    - to nie dla mnie,
    - nikogo tam nie znam,
    - a jak będą nie miłe?,
    - nie mam kondycji,
    - jestem za gruba, a tam pewnie same laski,
    - o co tu w ogóle chodzi?
    - czy ja oby na pewno dam radę?
    - czy to w ogóle ma sens...
    - wyglądam dziwnie,
    - oby mnie tylko nie zabiły wzrokiem ;D
    Gdybym nie miała takich myśli, doszłabym do wniosku, że raczej coś ze mną nie tak ;P


    Ale nadal chcę ! i z każda przeczytaną notką co raz bardziej CHCĘ ! :D

    i cały czas w głowie powtarzam sobie 'nie może się skończyć na słomianym zapale' ;D

    OdpowiedzUsuń
  3. Jęczymy po treningu, nie przed :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Czy honorują Państwo karty Benefit?

Średnio kilka razy w miesiącu dostaję telefon z takim pytaniem. Przez pierwsze dwa lata odpowiadałam grzecznie, że "nie, nie honorujemy, ale pierwsze zajęcia oferujemy gratis i mamy świetną ofertę na...". Za każdym razem jednak dostawałam lekko arogancką i znudzoną odpowiedź "a to dziękuję", by nie powiedzieć, że drzwi jebiemnietoizmu waliły mnie w twarz . Przez drugi rok działalności mojego klubu IRON CHURCH , który kosztował i wciąż kosztuje mnie masę zdrowia, nerwów i pieniędzy* *czyli zupełnie jak mój kot , wdawałam się w polemikę typu "nie, nie *honorujemy*, gdyż nasi Instruktorzy PŁACĄ ciężkie pieniądze za oferowaną u nas wiedzę, zatem muszą je zarabiać". Zauważyłam jednak, że spotyka się to z kompletnym brakiem zrozumienia* *seriously, I'm shocked , jak gdybym po chamsku ODMAWIAŁA przyjęcia pieniędzy od firmy Benefit. Nie kwestionuję mojego chamstwa. Po co miałabym się niby tyle uśmiechać i ryzykować pomarszczeniem ryjka na późną starość w w

Jesteś brzydka, gruba i głupia?

Ćwicz z kettlami, a nie będziesz gruba! [wyimaginowane werble] Tak tak, ten żart mi się nigdy nie znudzi. Ale. Porozmawiajmy sobie o CELACH i REZULTATACH . Mój nowy challenge dotyczy podciągania się na drążku - zarówno w podchwycie jak i nachwycie. Chwilę walczyłam ze sobą, czy szpagat nie byłby bardziej szpanerski, ale.. nie ma różnicy dla mojego ego czy urośnie jeszcze bardziej. Na tym etapie praktykowania jebiemnietoizmu pewne rzeczy tracą na znaczeniu. Chociaż ostatnio przeczytana sentencja "Nie mam problemu ze swoim ciałem. Dopóki ktoś na nie nie patrzy." spłynęła na mnie niczym bliss. Przecież wszystko rozchodzi się o tych INNYCH ludzi. Możesz sobie wmawiać, że na jednoosobowej stacji kosmicznej komunikującej się z resztą świata raz na tydzień, codziennie wkładałabyś photoshopa na twarz, rezygnowała z czekoladowego budyniu, goliła nogi, malowała paznokcie czy kremowała swoje przeszczepy. Bitch, please. Skoro więc dążymy do własnych celów by "inni widzieli",

Kettle to nie fitness. Kettle to duma.

Sezon ogórkowy na blogu to problem remontu sali. Nowej. Zajebistej. Sali Centrum KB. Sali, która jest tak wypasiona, że musi mieć własną nazwę. Prawdopodobne jest również, iż przez pierwszy tydzień nie będzie można ludzi z stamtąd wygonić. Tym bardziej za skórę wchodzą mi pytania o moje bieganie. Jako iż więc w końcu presja społeczna mnie wypchnęła do lasu w sobotni wczesny poranek, opiszę tę przygodę. Jutro, kiedy ból mięśni nie pozwoli mi na cenzurę w żadnym znanym mi języku, może być prowokacyjnie notkę pisać. Żeby nie było iż pizda skończona ze mnie, mężnie zgodziłam się na 10km mojego pierwszego w życiu biegu . Prawdę mówiąc miałam spore nadzieje i szanse na to, że po 3cim kilometrze będę nieść Julkę na plecach z powrotem do bazy, gdyż biegła z nami z rozwaloną kostką. W podejrzanie dobrym humorze pozostałe Spartanki oznajmiły, iż właściwie to one tych lasów nie znają , ale co tam! BIEGNIEMY! sooo chicken like! 6 minut na kilometr, czyli bardzo kurze tempo, nie jest w stanie zmę