Gdzieś tak pod koniec XIX wieku w Stanach amerykańskie kompanie ubezpieczeniowe zaczęły zapisywać dane dotyczące wzrostu i wagi kobiet i mężczyzn wykupujących polisy na życie. Do połowy lat 70 XX wieku, statystyka pozostawała niewzruszona. Potem jednak Amerykanie zaczęli gwałtownie tyć.
Patrzymy teraz na nich z wyższością, jadąc do Anglii czy Irlandii łapiemy się za głowę. Ale pomimo tego, iż dostępu do analogicznych danych z Polski nie dotarłam, mogę śmiało powiedzieć, że gonimy kraje kapitalizmu z godną lepszej sprawy zaciętością.
Sobota, godzina 10:00 – stoję pod McDonaldem. Stoję, bo to najlepszy punkt orientacyjny w mieście (jest dokładnie jeden McDonald – ten w galerii się nie liczy) i tam zbieramy się zawsze na sobotnie mordobicie (jadąc do innego miasta w celach czysto treningowych). W każdym bądź razie stoję. Stoję i nie wierzę.
Całe rodziny, z małymi dziećmi, wlewają się dostępnymi drzwiami do przybytku tłuszczu, podejrzanego mięsa i absolutnie nie mających nic wspólnego z bułkami – bułek. I po co? PO ŚNIADANIE.
Nosz do jasnej stokrotki. Chyba rozminęłam się z epoką. Ale nie o wychowaniu w rodzinie będzie mowa.
W 1965 roku, średnia kaloryczna przypadająca na Amerykanina wynosiła 3100 kcal. Teraz średnia wynosi ponad 3900 kcal. Czemu?
Cukier był tak samo słodki.
Smażony bekon, był tak samo smażony.
Istniała cała kultura pieczenia ciast, lodówki trzymały w sobie lody, dentyści już zarabiali dzięki uprzejmości coca-coli.
Nie było za to klubów joggingu, książek o diecie czy pigułek odchudzających.
Zmieniło się tak naprawdę jedno i to ono leży u podstaw problemów z otyłością. Proporcja tłuszczów omega-3 do omega-6.
To co kontroluje zwierzęta (te dzikie, a nie spasione mopy na sznurku zwane yorkami, czy szurające cyckami jamniczki), by jadły tylko tyle ile potrzebują, to to samo mamy my. Tylko u nas ewidentnie zaczęło źle działać. Jeżeli więc już masz obwiniać czynniki niezależne od twojej bardzo stalowej woli, obwiniaj część własnego mózgu zwaną hypothalamus’em.
Głównie, to okropne badziewie reguluje nasze uczucie głodu, poziom cukrów, aminokwasów i kwasów tłuszczowych w naszej krwi, po zeżarciu danego żarcia. I bardzo skrupulatnie zapisuje właśnie te ostatnie – czyli tłuszcz, jako iż cała maszyneria zwana człowiekiem, używa tłuszczów jako paliwa, jako budulca do POŁOWY (można mnie poprawić w tym względzie, jeżeli coś źle zrozumiałam) naszych szarych komórek.
Nasuwa się teoria, że głupsze laski są nie bez kozery szczuplejsze. Ale to tylko teoria.
Dobra, do brzegu – jeżeli masz problem z (przepraszam za mój francuski) „wpier-da-laniem”, zastanów się, czy nie warto zacząć łykać codziennie takich cholernie dużych, żółtych kapsułek OMEGA-3.
Rozważania nad omegami-3 zostawię sobie na kolejną notkę. Zakończę prostym podsumowaniem:
Ludzie przyjmują obecnie 20krotnie więcej kwasów omega-6 niż omega-3. I przez to chodzą głodni.
Patrzymy teraz na nich z wyższością, jadąc do Anglii czy Irlandii łapiemy się za głowę. Ale pomimo tego, iż dostępu do analogicznych danych z Polski nie dotarłam, mogę śmiało powiedzieć, że gonimy kraje kapitalizmu z godną lepszej sprawy zaciętością.
Sobota, godzina 10:00 – stoję pod McDonaldem. Stoję, bo to najlepszy punkt orientacyjny w mieście (jest dokładnie jeden McDonald – ten w galerii się nie liczy) i tam zbieramy się zawsze na sobotnie mordobicie (jadąc do innego miasta w celach czysto treningowych). W każdym bądź razie stoję. Stoję i nie wierzę.
Całe rodziny, z małymi dziećmi, wlewają się dostępnymi drzwiami do przybytku tłuszczu, podejrzanego mięsa i absolutnie nie mających nic wspólnego z bułkami – bułek. I po co? PO ŚNIADANIE.
Nosz do jasnej stokrotki. Chyba rozminęłam się z epoką. Ale nie o wychowaniu w rodzinie będzie mowa.
W 1965 roku, średnia kaloryczna przypadająca na Amerykanina wynosiła 3100 kcal. Teraz średnia wynosi ponad 3900 kcal. Czemu?
Cukier był tak samo słodki.
Smażony bekon, był tak samo smażony.
Istniała cała kultura pieczenia ciast, lodówki trzymały w sobie lody, dentyści już zarabiali dzięki uprzejmości coca-coli.
Nie było za to klubów joggingu, książek o diecie czy pigułek odchudzających.
Zmieniło się tak naprawdę jedno i to ono leży u podstaw problemów z otyłością. Proporcja tłuszczów omega-3 do omega-6.
To co kontroluje zwierzęta (te dzikie, a nie spasione mopy na sznurku zwane yorkami, czy szurające cyckami jamniczki), by jadły tylko tyle ile potrzebują, to to samo mamy my. Tylko u nas ewidentnie zaczęło źle działać. Jeżeli więc już masz obwiniać czynniki niezależne od twojej bardzo stalowej woli, obwiniaj część własnego mózgu zwaną hypothalamus’em.
Głównie, to okropne badziewie reguluje nasze uczucie głodu, poziom cukrów, aminokwasów i kwasów tłuszczowych w naszej krwi, po zeżarciu danego żarcia. I bardzo skrupulatnie zapisuje właśnie te ostatnie – czyli tłuszcz, jako iż cała maszyneria zwana człowiekiem, używa tłuszczów jako paliwa, jako budulca do POŁOWY (można mnie poprawić w tym względzie, jeżeli coś źle zrozumiałam) naszych szarych komórek.
Nasuwa się teoria, że głupsze laski są nie bez kozery szczuplejsze. Ale to tylko teoria.
Dobra, do brzegu – jeżeli masz problem z (przepraszam za mój francuski) „wpier-da-laniem”, zastanów się, czy nie warto zacząć łykać codziennie takich cholernie dużych, żółtych kapsułek OMEGA-3.
Rozważania nad omegami-3 zostawię sobie na kolejną notkę. Zakończę prostym podsumowaniem:
Ludzie przyjmują obecnie 20krotnie więcej kwasów omega-6 niż omega-3. I przez to chodzą głodni.
Rozbawiłaś mnie szczerze. Jednak myślę że problemy z jak to soczyście napisałaś "wpier-da-laniem" to na pewno mają anorektyczki, a Ci co zaglądają na ta stronkę wprost przeciwnie. To tak na żarty a fakty są takie że robisz super robotę. Jesteś śliczna i po prostu idealna do tego co robisz.
OdpowiedzUsuń